Acromioclavicular Joint Injury (Grade / Type II)
Απεικονιστικά
/ Απεικονιση:
χρήσιμη για την κατάταξη των Κακωσεων της Ακρωμιοκλειδικης Αρθρωασης: Six - Grade System (Rockwood Classification).[2]
Συνήθως η άρθρωση απεικονίζεται με κατά μέτωπο λήψεις ή με κεφαλική
κάθετη γωνία 10ο – 15ο. Μπορούν να εκτελεστούν και λήψεις υπό φόρτιση (ο ασθενής
φέρει βάρος στα χέρια: σε αρνητικές λήψεις η Ακρωμιοκλειδική παραμένει σε
ευθυγράμμιση) εάν παρόλο που οι αρχικές ακτινογραφίες είναι φυσιολογικές,
υποπτευόμαστε κάκωση / εξάρθρωση. Ακτινογραφία
(Rx):
▪Οίδημα μαλακών μορίων / πτύχωση (μπορεί
να είναι το μόνο εύρημα σε τραυματισμούς Ι βαθμού), ▪Διάσταση της
Ακρωμιοκλειδικής Διάρθρωσης (φυσιολογικά: 5 - 8 mm, στενότερο στους
ηλικιωμένους): ασυμμετρία > 2 - 4 mm
(σε σύγκριση με αντίπλευρη ακτινογραφία), ▪Αυξημένη CCD = CoracoClavicular
Distance = Κορακοκλειδική Απόσταση: Φυσιολογική: 11 - 13 mm (όχι > 5mm
διαφορά μεταξύ ΔΕ & ΑΡ): ασυμμετρία >
5 mm (σε σύγκριση με αντιπλευρη ακτινογραφία), ▪Μετατόπιση προς τα άνω
του περιφερικού άκρου της κλείδας (η κάτω επιφάνεια του ακρωμίου θα πρέπει να
είναι στο ίδιο επίπεδο με την κάτω επιφάνεια της κλείδας).
[1]C. Hacking, F. Gaillard et al., Acromioclavicular injury, http://radiopaedia.org/ articles/ acromioclavicular-injury
Κακώσεις
Ακρωμιοκλειδικής Άρθρωσης (Acromioclavicular Joint Injuries):
είναι συχνές: κυμαίνονται από την ήπια εξάρθρωση (υπεξάρθρημα) έως την ολική
ρήξη (των συνδέσμων) της Ακρωμιοκλειδικής Άρθρωσης (AcromioClavicular Joint - ACJ) και τον
τραυματισμό των πέριξ δομών.[1]
Οι συχνότεροι
μηχανισμοί κάκωσης της Ακρωμιοκλειδικής Άρθρωσης είναι η άμεση κάκωση (direct
blow) της περιοχής με τον ώμο σε απαγωγή ή προσαγωγή, καθώς και η πτώση επάνω
σε τεντωμένο χέρι ή σε αγκώνα ο οποίος βρίσκεται σε κάμψη.[1]
Η ανατομία της ωμικής
ζώνης είναι περίπλοκη και μαζί με την Ακρωμιοκλειδική
Άρθρωση περιλαμβάνει την Γληνοβραχιόνια και την Στερνοκλειδική Άρθρωση.[3]
Ακρωμιοκλειδική Άρθρωση: σύνδεση της κλείδας με το ακρώμιο: συμβάλλει στη
σταθερότητα της ωμικής ζώνης κατά τις κινήσεις του άνω άκρου. Η σταθερότητα της
Ακρωμιοκλειδικής επιτυγχάνεται από δύο κυρίως συνδέσμους: Ακρωμιοκλειδικός (ΑC): ενώνει την κλείδα με το ακρώμιο και
αποτελείται από τέσσερεις μοίρες (άνω, κάτω, πρόσθια, οπίσθια). Παρέχει
σταθερότητα στο οριζόντιο επίπεδο, περιορίζοντας την προσθιοπίσθια μετατόπιση
της κλείδας ως προς το ακρώμιο. Κορακοκλειδικός
(CC): ενώνει την κορακοειδή απόφυση με το έξω τριτημόριο της κλείδας.
Περιλαμβάνει δύο μικρότερους συνδέσμους, τον τραπεζοειδή προς τα έξω και τον
κονωειδή προς τα έσω. Προσφέρει σταθερότητα στο κατακόρυφο επίπεδο,
περιορίζοντας την προς τα άνω/κάτω μετατόπιση της κλείδας ως προς το ακρώμιο.
Απεικονιστικά
/ Απεικονιση:
χρήσιμη για την κατάταξη των Κακωσεων της Ακρωμιοκλειδικης Αρθρωασης: Six - Grade System (Rockwood Classification).[2]
Συνήθως η άρθρωση απεικονίζεται με κατά μέτωπο λήψεις ή με κεφαλική
κάθετη γωνία 10ο – 15ο. Μπορούν να εκτελεστούν και λήψεις υπό φόρτιση (ο ασθενής
φέρει βάρος στα χέρια: σε αρνητικές λήψεις η Ακρωμιοκλειδική παραμένει σε
ευθυγράμμιση) εάν παρόλο που οι αρχικές ακτινογραφίες είναι φυσιολογικές,
υποπτευόμαστε κάκωση / εξάρθρωση. Ακτινογραφία
(Rx):
▪Οίδημα μαλακών μορίων / πτύχωση (μπορεί
να είναι το μόνο εύρημα σε τραυματισμούς Ι βαθμού), ▪Διάσταση της
Ακρωμιοκλειδικής Διάρθρωσης (φυσιολογικά: 5 - 8 mm, στενότερο στους
ηλικιωμένους): ασυμμετρία > 2 - 4 mm
(σε σύγκριση με αντίπλευρη ακτινογραφία), ▪Αυξημένη CCD = CoracoClavicular
Distance = Κορακοκλειδική Απόσταση: Φυσιολογική: 11 - 13 mm (όχι > 5mm
διαφορά μεταξύ ΔΕ & ΑΡ): ασυμμετρία >
5 mm (σε σύγκριση με αντιπλευρη ακτινογραφία), ▪Μετατόπιση προς τα άνω
του περιφερικού άκρου της κλείδας (η κάτω επιφάνεια του ακρωμίου θα πρέπει να
είναι στο ίδιο επίπεδο με την κάτω επιφάνεια της κλείδας).
Karapasias Nikos, MD Radiologist
[1]C. Hacking, F. Gaillard et al., Acromioclavicular injury, http://radiopaedia.org/ articles/ acromioclavicular-injury
[2]Rockwood CA, Williams GR, Young DC.
Acromioclavicular injuries. In: Rockwood CA, Green DP, Bucholz RW, Heckman JD,
editors. Fractures in Adults. 4th ed. Vol I. Philadelphia, PA:
Lippincott-Raven; 1996. pp. 1341–1413.
[3] E.J.
Rummeny, P. Reimer, W. Heindel, Μαγνητική Τομογραφία Ανθρώπινου
Σώματος, 2011, Ιατρικές Εκδόσεις Χ. Βασιλειάδης, ISBN: 9783131358417
